Και συ σαν άνεμος κλέφτης , τρυπώνεις και της ψυχής της στάχτες σκορπίζεις
Ξυπνάς ξανά μιας χαμένης ζωής μυστικά, κλειδωμένα μα ποτέ ξεχασμένα
Γιατί ψαχουλεύεις στης ψυχής μου τα ερείπια ; στάχτες και δάκρυα μιας χαμένης ευτυχίας , ονείρων απατηλών.
Μην τα ξυπνάς , πονάνε σαν παίρνουν μορφή ξανά...
Ονείρων ταξίδια προορισμό δεν αντίκρισαν, δεν άγγιξαν..
Χαμογελάς , με κοιτάς .. τολμάς την ψυχή μου να διαβάσεις .
Μην την αγγίξεις , ματώνει ακόμη ... χαράγματα .. αναμνήσεις .. στάχτη που σκόρπισε
Χαμογελάς .. και γεύση γλυκιά κερνάς στην ψυχή μου ...
Απλώνεις το χέρι .. νέκταρ ζωής στα χείλη μου στάζεις ..
Θέλω να ζήσω μα αραχνοΰφαντο πέπλο με αγκαλιάζει ο φόβος
Ζεστό το χαμόγελο στην παγωνιά του φόβου τρυπώνει ...
Μην με ρωτάς .. δεν ξέρω .. νιώθω .. μόνο νιώθω ...
Κρίστια Παντελή
Κρίστια Παντελή
