Αφεντρομάνα
τ' ανέμου
λύγισες
και συ στην θωριά της ψυχής μου
η
κραυγή της θέλησες να γίνεις
στο
σπαρακτικό , βουβό μοιρολόι της
Λύσσαξες
και θέριεψες
στου
πόνου μου την όψη
Μην
λυγάς... Μ΄ ακους μην λυγάς
προσταγή
το βουητό της
Δεν
σκύβουν οι ψυχές προς τον πόνο
άρπαξε
τον, αγκάλιασε τον, εξόρκισε τον
κανε
το δάκρυ σου ροδόσταγμα
την
ψυχή ν' απαλύνει, να γαληνέψει
Ουρλιάζει
του ανέμου η αφεντρομάνα
σφυρίγματα
και σιωπές γίναν ένα
και
το κλάμα βουβό
μη
λυγάς ψυχή μου ... μην λυγάς ..
είσαι
συ του ανέμου η κόρη
Κρίστια
Παντελή
