Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη
Τι κρίμα, στην παλάμη τα κρατούσες ξεχασμένα
Δεν τόλμησες στην καρδιά σου να τα κρύψεις, δείλιασες...
Χάθηκαν τα κλειδιά και η ψυχή κλειδωμένη έμεινε
Και η ματιά λαβωμένη δεν μπορεί τα όνειρα να ταράξει
Το βλέμμα σπαραγμό ικεσίας μουρμουρίζει
Και ο πόνος υφάντρες στην ψυχή στέλνει
Έρχεται σαν σίφουνας απρόσκλητος ,αδίστακτος
Κι έχει την απαίτηση την ψυχή να διαφεντέψει
Να τρυγήσει το μέλι μιας ζωής ξέγνοιαστης
Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη
Καρτερεί , με αμυδρό στα χείλη το χαμόγελο
Να ανθοβολήσει η άνοιξη στην κάρδια
Να μυρίσει τα ανθισμένα γιασεμιά
Χάθηκαν τα κλειδιά, μα η ελπίδα φρουρός των ονείρων καρτερεί
Κρίστια Παντελή
