ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟ

Πατέρα μου, με την αγάπη σου

την ψυχή μου έντυσες 

κάστρο απόρθητο η αγκαλιά σου έγινε 

τις ελπίδες μου κανείς μην κουρσέψει 

Πατέρα μου, στου πόνου μου 

τους εφιάλτες άλκιμος εσύ πολεμιστής

το δάκρυ απ’ τα μάτια μου

στους πέντε ανέμους ξορκίζεις 

Πατέρα μου, αγάπη άδολη!

Πατέρα μου, αγάπη αστείρευτη!

Πατέρα μου, Σ΄ευχαριστώ!

ΑΕΝΑΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Μάτια θολά τ' αγκαλιάζει το δάκρυ

νοθευμένο η θλίψη ποτό στην ψυχή κερνά,

κι σκέψεις σαν πυρωμένα καρφιά το μυαλό τριβελίζουν

όνειρα, προσμονές, ένα ξέφωτο ψάχνουν να βρουν,

και γω, την μοίρα του μέλλοντος αναζητώ,

Συ μοίρα Λάχεσις , ελπίδες να υφάνεις στο νήμα της ζωής

Αέναος φρουρός η ελπίδα να ξαγρυπνά

να μένει εκεί καρτερώντας ν΄ ανθοβολήσει η Άνοιξη στην ψυχή

να πλημμυρίσει ευωδίας αρώματα

να προβάλει και πάλι δειλά το χαμόγελο στα χείλη

να ψιθυρίσει ξανά

ΖΩ!

ΨΥΧΗ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Τι κρίμα, στην παλάμη τα κρατούσες ξεχασμένα

Δεν τόλμησες στην καρδιά σου να τα κρύψεις, δείλιασες...

Χάθηκαν τα κλειδιά και η ψυχή κλειδωμένη έμεινε

Και η ματιά λαβωμένη δεν μπορεί τα όνειρα να ταράξει

Το βλέμμα σπαραγμό ικεσίας μουρμουρίζει

Και ο πόνος υφάντρες στην ψυχή στέλνει

Έρχεται σαν σίφουνας απρόσκλητος ,αδίστακτος

Κι έχει την απαίτηση την ψυχή να διαφεντέψει

Να τρυγήσει το μέλι μιας ζωής ξέγνοιαστης

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Καρτερεί , με αμυδρό στα χείλη το χαμόγελο

Να ανθοβολήσει η άνοιξη στην κάρδια

Να μυρίσει τα ανθισμένα γιασεμιά

Χάθηκαν τα κλειδιά, μα η ελπίδα φρουρός των ονείρων καρτερεί

                                                        Κρίστια Παντελή