ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΨΙΘΥΡΟΙ

ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΨΙΘΥΡΟΙ  ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ...

ΣΕ ΠΟΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΩ... ΝΑ ΨΑΞΩ ...ΝΑ ΧΑΘΩ ...

ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ Ο ΑΓΕΡΑΣ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ   ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΚΟΡΠΙΖΟΥΝ , 

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕΛΑΧΟΛΙΚΟ  ΣΙΓΟΨΙΘΥΡΙΖΟΥΝ  ΚΑΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ... 

ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΒΑΔΙΖΕΙΣ ...

ΠΟΥ ΝΑΝΕ ΑΡΑΓΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΑΝ;

ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΤΡΑΤΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ;

ΠΟΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ  ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΞΑΝΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ;

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ...

ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΗ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΦΩΣ ΘΑ ΣΕ ΛΟΥΣΕΙ 

ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩ ΤΗΝ ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΞΑΝΑ ΘΑ ΧΑΙΔΕΨΕΙ ΑΠΑΛΑ

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΗΝ ΘΩΡΙΑ....

ΕΣΥ ΑΠΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ..


                                                                        Κρίστιας Παντελή

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Η ΑΓΚΑΛΙΑ

Κι' άν του ανέμου σε τύλιξαν οι αγκαλιές ,

σε χώρες άγνωστες σε παρασέρνουν μην δακρύσεις ... 

αφουγκράσου τα σφυρίγματα του ...

πονάει και αυτός σαν λαβωμένο πουλί τρομαγμένο ψάχνει 

μια αγκαλιά ένα χάδι ζεστό...

Κι' άν του ανέμου σε τύλιξαν τα παγωμένα πέπλα

τα μάτια κλείσε και της σιωπής τους ψιθύρους άκουσε ... 

σφυρίγματα ανέμων πληγές που ακόμη αιμορραγούν,

όνειρα μιας χαμένης ευτυχίας και εσύ, περιπλανώμενος ταξιδευτής 

στα μονοπάτια της ζωής ψάχνεις το φως να βρεις ...

Κι' αν του ανέμου σε τύλιξαν τα παγωμένα πέπλα...

μην λυγάς κάπου μια ψυχή υπάρχει που εσένα καρτερά..

                                                              Κρίστια Παντελή

ΨΙΘΥΡΟΙ

Κοίταξα τα μάτια σου 
και την ψυχή σου άγγιξα
Άκουσα τη φωνή σου
και μεθυστικά με ταξίδεψε.
Τι νάνε αυτό,
που το μυαλό γλυκά βασανίζει;
Τι νάνε αυτό ,
που την καρδιά μου σαν πυρωμένο καρφί χαράζει;
Και η μοναξιά;
Κρυφός συνωμότης του ονείρου,
με μαγικό τραγούδι σε παρασέρνει
στις πλανεύτρες του πόνου σειρήνες
που σε αργό χορό σε καλούν.
Μια αχτίδα φως σαν κλέφτης
απ'την χαραμάδα μπαίνει,
ζεστά σε χαϊδεύει
και την ψυχή σου πλημμυρίζει,
Αφουγκράσου.....
Σου ψιθυρίζει τρυφερά,
ΕΛΠΙΔΑ!!!

                                            Κρίστιας Παντελή

ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ

ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΝΤΥΣΑΝ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΑΧΑ ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΦΟΡΕΣΑΝ..
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΟΥ ΕΓΩ...
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ..ΜΙΑ ΛΕΞΗ  ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΑ....ΑΓΑΠΗ....
ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΚΕΝΗ ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ ΠΙΑ....ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΛΕΞΗ
ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ....ΤΗΝ ΠΟΝΑΣ...
ΨΑΞΕ ΠΡΩΤΑ ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΦΩΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ.....
ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.....ΤΗΝ ΠΟΝΑΣ......
ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ.....ΜΑΘΕ ΠΡΩΤΑ Ν΄ΑΓΑΠΑΣ...




                                                            Κρίστιας Παντελή

EΛΠΙΔΑ ΑΝΑΖΗΤΩ

Χάραξες την λέξη Ελπίδα

τα  μάτια πλυμμήρησαν δάκρυ πικρό

στα χείλια αρλεκίνου χαμόγελο

μίας θλιμένης ευτυχίας

Σε ποία χώρα όνειρου μετανάστης να γίνω

Οδυσσέας την δικία μου Ιθάκη να βρώ

εκεί που της Ελπίδας γάργαρο νέρο αναβλύζει

να πίω....να ξαναγεννηθώ

Χάραξες την λέξη Ελπίδα

σε κοιτώ και χάνομαι

στών ψιθύρων μου τη σιωπή

κραυγή στην ψυχή φωνάζει

Ελπίδα...Αναζητώ


                                              Κρίστια Παντελή

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ...

Μακάρι να μπορούσα...
να διάλεγα τις αναμνήσεις
να κρατήσω αυτές που το γέλιο
στα χείλια γλυκά χαράζουν

Μακάρι να μπορούσα...
τον χρόνο να παγώσω
με φωτία,του πόνου αναμνήσεις να κάψω
να μην υπάρχουν μνήμες,
ρίζες στην ψυχη βαθία
δηλητίριο πόνου ποτίζουν

Μακάρι να μπορούσα...
πιοτό λησμονίας την ψυχή να κεράσω
σε ληθή ονείρων,πέπλο απαλά να απλώσω
εκεί παντοτινά να κουρνίασω

Μακάρι να μπορούσα...
αφού δέν μπορώ να ξεχάσω
αφού δεν μπορώ να διαλέξω
αφού δεν μπορώ να διαγράψω
Αφού ΠΟΝΩ....

                                                                               Κρίστιας Παντελή

ΣΥ ΜΟΙΡΑ ΠΛΑΝΕΥΤΡΑ

Εσύ που το όνειρο πίστεψες και μαγεμένη
το πιοτό του γεύτηκες και μέθυσες
και η μοίρα δόλια, της νύμφες του πόνου στέλνει
χορό δακρύων ξέφρενο
στήν ψύχη χορεύει

Εσύ μοίρα σκλήρη γιατί
σαν μάνα σπαρτιάτισσα την ψυχή
στόν Κιάδα ρίχνεις
ποιό τίμημα σου πληρώνει

Και της χαράς το φώς ποτέ να μην νιώσει
σε ταξίδη θλίψης εισητήριο
μοίρα σκληρή
χωρίς επιστροφή χαρίζεις


                            Κρίστια Παντελή

ΑΚΟΥ....

 

Μην γίνεις ποτέ εσύ Ηλέκτρα

που όπλο άκαρδο το χέρι της έγεινε

και στα σπλάχνα της

χάδι θανάτου έδωσε

Βάλε στην κοιλία 

το χέρι σου απαλά

και άκου μια καρδούλα που χτυπά

Μάνα σε φωνάζει σε καθέ χτύπο της γλυκά

Μάνα και σε στον κόσμο σ'έφερε

και στην δικιά της αγκαλιά

τα φτερά της στοργής της ένιωσες

και εσύ αγκαλιά θανάτου

στο δικό σου παιδί

θες να χαρίσεις χωρίς να το σκεφτής?


Κρίστιας Παντελή

ΘΡΟΪΣΜΑΤΑ ΣΙΩΠΗΣ

Ο άνεμος  σκληρός εκδικητής με λύσσα μαστιγώνει στο πέρασμα του.

Παρατηρητής ανήμπορος και συνάμα μαγεμένος απο την δύναμη του,τον χαζεύω.

Οι σκέψεις μου, σαν νύφες χορεύουν στην λογική μου,απαντήσεις ψάχνουν να βρούν. Και αυτή μετανάστης στην ψυχή μου ,ψάχνει το δικό της μονοπάτι να βρεί.

Περιπλανώμενοι διαβάτες του ανέμου,τα σφυρίγματα χίλιες σιωπές φωνάζουν.

Μια λάμψη σπάει την σιωπή,οι αστραπές σαν πυρωμένα σπαθιά,της νύχτας το πέπλο σκίζουν.

Η βροχή απρόσμενος επισκέπτης σιγομουρμουρίζει...

"Είναι νωρίς μές στον κόσμο αυτό....

     μ'ακούς...............

Δέν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ....

μ'ακούς.............

Σ'αγαπάω......... μ'ακούς."

Οι ανάσες το τζάμι θαμπωνουν..........

Το κοιτάζω.................και αργά χαράζω

"ΘΡΟΪΣΜΑΤΑ ΣΙΩΠΗΣ.........."


Κρίστιας Παντελή

ΑΓΓΕΛΕ ΟΔΗΓΕ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Άγγελε οδηγέ της ψυχής μου
μην επιτρέψεις να με κοιμήσει του πόνου το χάδι
Αιχμάλωτη της Κίρκης μην μείνεις
στου πόνου το νησί
και της ευτυχίας γλυκοχάραμα
ποτέ μην αντικρύσεις

Άγγελε οδηγέ της ψυχής μου
σε μονοπάτι αγάπης
λουλούδια χαράς να μυρίσω
εκεί να με πάς
εκεί που δάκρυα ευτυχίας
της ψυχής μου το χώμα
γλυκά να ποτίσω

AΓΓΕΛΕ.......


Κρίστιας Παντελή

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ξεφυλλίζωντας της σελίδες του δικού μας παραμυθιού, ιππότες περιπλανώμενοι της ζωής, Δόν Κιχώτες τους δικούς μας ανεμόμυλους τα φαντάσματα πολεμάμε.
Ένα ταξίδι αναζήτησεις των ονείρων μας.
Μία διαδρομή στο εγώ μας.
Μία πορεία στα άγουρα χρόνια της νίοτης μας και στης μεστές σκέψεις του σήμερα.
Σαν κρίκοι ενώνουμε σιγά-σιγά την αλυσίδα της ζωής μας.
Κρίκοι συναισθημάτων,ονείρων,κρίκοι φίλων και εχθρών,κρίκοι αγάπης,έρωτα ,μίσους,φιλίας.
Κομάτια της ψυχής μας, εικόνες που συμπληρώνουν το δικό μας άλπουμ ζωής.



Κρίστιας Παντελή

ΑΡΑΓΕ....

Το βλέμα χαμένο στο θροϊσμα των φύλλων,το σφύριγμα του ανέμου στο κορμί διαπερνά ανατριχίλα.
Η ψυχή σκοτεινίαζει στου παγωμένου αγέρα το χάδι.
Άραγε.......
Υπάρχεί....??
Το μονοπάτι τις αγάπης που'νανε?
Κι'αγαπή?
Κρύφτηκε και χάθηκε στις ψευτίας τον χείμαρο,πνίγηκε στης υποκρισίας την λάβα?
Αιχμάλωτη στο σκληρό ΕΓΩ της λογικής.


Κρίστιας Παντελή