ΘΕΛΩ...

Και συ, χαμένος οδοιπόρος

στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής πορεύεσαι

Θεατής μοναχικός παρακολουθείς,

σκέψεις και συναισθήματα ξεσπούν

κατασπαράζουν ανελέητα το μέσα σου

Καρτερικά υπομένεις ετούτο το τιτάνιο αγώνα,

μια μικρή προσευχή,μια ικεσία βουβή ... “Θέλω...”

Θέλω, ν' ανταμώσω της ζωής την ροδαυγή...

Θέλω, να λουστώ στα χρώματα της,

μακρυά απ' το μίζερο παγερό της σκοτάδι

Θέλω, να είμαι και πάλι εγώ...

Θέλω, να ξεδιψάσω την διψασμένη ψυχή μου,

να πιω αγάπης γάργαρο νερό μιας ψυχής σιμά μου,

Σιμά μου...

Να της ψυχής ψυχή μου ...

Θέλω, να ξυπνήσουν τα όνειρα μου

που αποκαμωμένα λούφαξαν στο μαύρο σκοτάδι

Θέλω, θέλω να ζήσω,

μα ο δρόμος μακρύς και η πάλη θεριέυει μέσα μου..

Μα θα νικήσω ... οδοιπόρος θριαμβευτής

Θέλω να ζήσω, γιατί ακόμη έχω ψυχή

Θέλω....

Κρίστια Παντελή

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Λοιπόν μοναξιά μου, βρεθήκαμε και πάλι

να κοιτάμε κατάματα η μια την άλλη

χαμογελάς;

Την ακούς την σιωπή;

Σε πόσα γιατί να της απαντήσω;

Την ακούς την σιωπή;

Ξέρεις καμιά φορά κλαίει κι' αυτή

κ' είναι το κλάμα της βουβό και γοερό

πονάει σαν μιλά με την ψυχή

και συ μοναξιά στέκεσαι αγέρωχη και χαμογελάς,

γιατί σε λένε μοναξιά;

αφού δεν είσαι μόνη , κανείς δεν είναι μόνος

όταν ψυχή κουβαλάς δεν μπορείς να είσαι μόνος

αφού μαζί της μιλάς, κλαις , γελάς.

Να το και πάλι χαμογελάς,

μόνο, που στάζει δάκρυ απ' το χαμόγελο σου

πονάς;

ξέρεις τι είναι ο πόνος;

όλα αυτά που θέλησες να μοιραστείς

άλλα βρήκες ψυχές αμπαρωμένες

που' χουν για φύλακα τον αρματωμένο τους εγωισμό

Μην κλαις μοναξιά μου γιατί έχεις έμενα

και εγώ να ξέρεις Σ΄ αγαπώ.

Κρίστια Παντελή