ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Λοιπόν μοναξιά μου, βρεθήκαμε και πάλι

να κοιτάμε κατάματα η μια την άλλη

χαμογελάς;

Την ακούς την σιωπή;

Σε πόσα γιατί να της απαντήσω;

Την ακούς την σιωπή;

Ξέρεις καμιά φορά κλαίει κι' αυτή

κ' είναι το κλάμα της βουβό και γοερό

πονάει σαν μιλά με την ψυχή

και συ μοναξιά στέκεσαι αγέρωχη και χαμογελάς,

γιατί σε λένε μοναξιά;

αφού δεν είσαι μόνη , κανείς δεν είναι μόνος

όταν ψυχή κουβαλάς δεν μπορείς να είσαι μόνος

αφού μαζί της μιλάς, κλαις , γελάς.

Να το και πάλι χαμογελάς,

μόνο, που στάζει δάκρυ απ' το χαμόγελο σου

πονάς;

ξέρεις τι είναι ο πόνος;

όλα αυτά που θέλησες να μοιραστείς

άλλα βρήκες ψυχές αμπαρωμένες

που' χουν για φύλακα τον αρματωμένο τους εγωισμό

Μην κλαις μοναξιά μου γιατί έχεις έμενα

και εγώ να ξέρεις Σ΄ αγαπώ.

Κρίστια Παντελή