ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Έμεινα εκεί, μέσα στην νύχτα να μ' αγκαλιάζει η βροχή

να γίνονται τα δάκρυα  ένα μ' αυτήν

τα χείλη ασάλευτα, μα μουρμουρίζουν της ψυχής μοιρολόι

Έμεινα εκεί, παραδομένη να ψάχνω κουρσεμένες ελπίδες

κι αστραπή, άλκιμος πολεμιστής να σκίζει την νυχτιά

Έμεινα εκεί, στην αγκαλιά της βροχής

θηρίο αδάμαστο να βρυχάται η βροντή

της ψυχής μου την κραυγή να θέλει να πνίξει ,

Σαν επαίτης γονατώ, με ψυχή ματωμένη 

απ΄του πόνου τ' ανεξίτηλα στίγματα

Μια ικεσία βουβή να την παρασέρνει της βροχής το παραμιλητό

Έμεινα εκεί ...

                                                    Κρίστια Παντελή

ΠΛΑΝΕΥΤΡΑ ΣΙΩΠΗ

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα

κι' σκέψη στη γωνιά του φεγγαριού

καταφύγιο ψάχνει να ξαποστάσει

Τι νάνε άραγε η μοναξιά;

Νάνε ένας κόσμος  πλασμένος για ένα;

Για μένα;

Για σένα;

Η ματιά αγναντεύει τ' αστέρια

Χάσαμε τα κλειδιά και οι ψυχές

κλειδωμένες απ ΄ αγάπη έμειναν

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα

κι' ουρανός , συννέφιασε.... δάκρυσε

Κρύφτηκε το φεγγάρι ....

και αυτός της μοναξιάς του το σκοπό σιγομουρμουρίζει

και έγιναν ένα με τις στάλες τις βροχής το δάκρυ

πιοτό πικρόμελο τα χείλη κερνούν

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα..

Πλανεμένοι και μεις αναζητάμε

αυτό το χέρι που θα κλέψει μια αχτίδα απ' τον ήλιο...

Για μένα......

Για σένα......

Για μας........

                                                         

                      Κρίστια Παντελή  

ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Χάδι μαγικό το κύμα σε παρασέρνει,

ερωτική μελωδία σιγομουρμουρίζει ο παφλασμός

απαλά σαν τον αγγίζει

Τ' αστέρια κοιτάζαμε πως χαμογελούσαν στην νυχτιά

Μου κράτησες το χέρι, γλυκό , τρυφερό το χάδι 

το όνειρο πήρε μορφή,

πλημμύρισε το στρατί της ζωή μας με φως

Μυρωμένη η αγάπη μας αγκαλιάζει

Με κοίταξες και στων ματιών σου το βλέμμα

την ψυχή μου αντίκρισα

Εαρινά λουλούδια τ' άστρα στολίζουν την νυχτιά

Η αγάπη προσμονή και ελπίδα χαράζει

το όνομα σου στην δικιά μου ψυχή 

Κρίστια Παντελή

ΜΥΡΩΜΕΝΗ ΠΝΟΗ

Απόψε κρύφτηκαν τα αστέρια 

και έμεινε το φεγγάρι βουβό

Δάκρυσε η νύχτα από θλίψη

σαν ταξίδεψε στης ψυχής τα γκρεμισμένα όνειρα

Αν μπορούσε μια λαβωμένη ματιά 

να ταράξει τα όνειρα μας

Αν μπορούσε της ικεσίας ο σπαραγμός 

να μαγέψει την ελπίδα

Αν μπορούσε η ψυχή 

να μυρίσει ξανά των λουλουδιών μυρωμένη πνοή

Κι΄αν στις ελπίδας το μονοπάτι βρεθείς , ροδοπέταλα αγάπης μύρισε και τις ψυχής σου την πόρτα άνοιξε το φως για να μπει

Κι΄ απλά  ψιθύρισε .... Υπάρχω

                                                                                   

                                     Κρίστια Παντελή

ΚΡΑΥΓΗ

Ανοιχτά παράθυρα μα οι ψυχές κλειστές

Μάτια να σε κοιτάζουν μα το βλέμμα βουβό σκοτεινό

Αγκαλιές ανοιχτές μα σαν σε κλείνουν μέσα

γεμάτες αγκάθια σε ματώνουν

Σας χαρίζω αυτό το κόσμο που φτιάξατε

δεν μπορώ να ζήσω στην ψευτιά που τον ντύσατε

Σωρούς όνειρα έπλασα 

με τόσες ελπίδες να φτερουγίζουν

ΜΑ ΕΣΕΙΣ τα σκοτώσατε

για να πλεύσει ούριος ο άνεμος της υποκρισίας

Σας χαρίζω αυτό τον κόσμο που φτιάξατε

γεμάτο ανάπηρες ψυχές άδειες , κενές , χωρίς συναισθήματα

χαμένες και παραδομένες στο Εγώ στην επιφάνεια στην ύλη

διαγράψετε και κομματιάσετε την ουσία την αλήθεια το φως 

που θα σας λυτρώσει και  πλανεμένες βαδίζετε στο σκοτάδι

Σας χαρίζω αυτό το κόσμο που φτιάξατε

δεν ονειρεύτηκα εγώ ένα  τέτοιον κόσμο

                               Κρίστια Παντελή

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΡΟΔΑΥΓΗ

Απόψε σίγησε ο ουρανός ,όλα τα αστέρια κοιμήθηκαν

Και έμεινε μονάχα ένα άγρυπνο

Το δικό μας..

Βλέπω στα μάτια σου τι δικιά μου ψυχή

Άπλωσα το χέρι , απαλό το άγγιγμα στο μάγουλο

Τι κ΄αν μας πρόδωσαν τα όνειρα

Εμείς προχωράμε .. μονοπάτι χαράζουμε

Και προχωράμε ,να αναζητήσουμε καινούργια όνειρα

Με κοιτάς και αχνά οι ψίθυροι ταξιδεύουν στα χείλια σου

Δώσμου την καρδιά σου να μάθω ν’ αγαπώ μου ψιθυρίζεις

Μαγεμένο  των ματιών μου το βλέμμα σε αγκαλιάζει

Και βρεθήκαμε συνταξιδιώτες στων ψυχών μας τις σιωπές

Χάραξε της καρδιάς η ροδαυγή  ...οι ανάσες έγιναν ελπίδες

Η λογική χάνετε εξανεμίζετε  στης παράνοιας τον ξέφρενο χορό

και σε κερνά μεθυστικό του έρωτα νέκταρ.

Σειρήνων μελωδίες έρωτα  πλανεύτρες, παρασέρνουν,  πλανεύουν

Δώσε μου μια στάλα απ’ την ψυχή σου να δροσιστώ... 

καυτό του έρωτα το χάδι

Κράτησε με απ΄ το χέρι  να ανέβουμε,

 τ΄ αστέρια να κατακτήσουμε το φεγγάρι

Απόψε σίγησε ο ουρανός ,

 όλα τ΄ αστέρια αποκοιμήθηκαν χαμογελώντας στην νυχτιά

Και έμεινε  μονάχα ένα άγρυπνο

Το δικό μας ... και φύτρωσε εκεί η ελπίδα

Ψιθύρισα το όνομα σου .. 

έκλεισα στα μάτια και αποκοιμήθηκα στης ψυχής σου την αγκαλιά...

                                                               Κρίστια Παντελή

ΑΝΕΜΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ

Και συ σαν άνεμος  κλέφτης , τρυπώνεις  και της ψυχής της στάχτες σκορπίζεις

Ξυπνάς  ξανά μιας χαμένης ζωής μυστικά, κλειδωμένα μα ποτέ ξεχασμένα

Γιατί ψαχουλεύεις στης ψυχής μου τα ερείπια ; στάχτες και δάκρυα μιας χαμένης ευτυχίας , ονείρων απατηλών.

Μην τα ξυπνάς , πονάνε  σαν παίρνουν μορφή ξανά...

Ονείρων ταξίδια προορισμό δεν αντίκρισαν, δεν άγγιξαν..

Χαμογελάς , με κοιτάς .. τολμάς την ψυχή μου να διαβάσεις .

Μην την αγγίξεις , ματώνει ακόμη ... χαράγματα .. αναμνήσεις .. στάχτη που σκόρπισε

Χαμογελάς .. και γεύση γλυκιά κερνάς στην ψυχή μου ...

Απλώνεις το χέρι .. νέκταρ ζωής στα χείλη μου στάζεις ..

Θέλω να ζήσω μα αραχνοΰφαντο  πέπλο με αγκαλιάζει ο φόβος

Ζεστό το χαμόγελο στην παγωνιά του φόβου τρυπώνει ...

Μην με ρωτάς .. δεν ξέρω .. νιώθω .. μόνο νιώθω ... 


                        Κρίστια Παντελή


                                                                                          

ΕΙΠΕΣ Σ'ΑΓΑΠΩ...

Είπες Σ' αγαπώ..

η ψυχή ειρωνικά γελούσε

Είπες Σ' αγαπώ...

στα μάτια η λάμψη θολή

Είπες Σ' αγαπώ...

το μυαλό σ' άλλη μορφή ταξίδευε

Είπες Σ' αγαπώ

και ήταν μια λέξη κενή, μια λέξη απλά,μια λέξη άδεια

Είπες Σ' αγαπώ..

είπα Αντίο .. μην περιμένεις... μην γυρίσεις

δεν θα σε περιμένει ψυχή να ανταμώσεις

Είπες Σ' αγαπώ..

και η ψυχή έγραψε ΤΕΛΟΣ

                                                                     

Κρίστια Παντελή

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΡΟΔΑ

Μονοπάτι σιωπής της ψυχής ο δρόμος
άηχες του πόνου οι κραυγές

και η ψυχή σιωπηλά ματώνει

στα χείλη χαμόγελο χαμένων ονείρων ζωγραφίζει

Της μοίρας το στρατί διαβαίνω 

ταξιδευτής μοναχικός, αγκάθια αγγίζω και ματώνω

ρόδα μυρίζω και η ψυχή ανασάνει 
και προχωρεί και ματώνει 

και προχωρεί και ελπίζει

 Κρίστια Παντελή

ΓΙΑΤΙ...

 Καθισμένος σε' να βράχο

με το κεφάλι σκυφτό

την γη κοιτάει ..

μια απαντήσει ζητάει

απλώνει το χέρι 

μια λέξη χαράζει αργά

Γιατί ;

Και τα δέντρα λύγισαν

τα πουλιά σκόρπισαν 

ο ήλιος κρύφτηκε

και ο ουρανός συννέφιασε

Και συ ...

μεθυσμένος απο του πόνου το πιοτό

ξανά χαράζεις ... Γιατί ;

Το δάκρυ σαν λάβα καυτή κυλάει

διαδρομή χαράζει κι' αυτό σιωπηλή

Μην ψάχνεις .. 

απάντηση ποτέ δεν θα βρεις

στης σιωπής τον δρόμο μόνος θα πορευτείς 


                                                                                   
                                                                Κρίστια Παντελή

ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ

Τον πόνο λέξεις τον έκανα 

και σε άψυχο χαρτί τις χάραξα ..

και αυτές δάκρυσαν και το χαρτί μουτζούρωσε 

και έγιναν συνοδοιπόρος στου πόνου μου το ταξίδι 

της ψυχής άηχες οι κραυγές, 

στης μοναξιάς το μονοπάτι τραβάνε, 

της σιωπής τα όνειρα ψάχνουν της αλήθειας το φως να γευτούν

εκεί που η ελπίδα φωλιάζει και η αγάπη καρτερεί πλημμυρισμένη 

σε φως αληθινό λουσμένη

Τον πόνο λέξεις τον έκανα ... 

σε άψυχο χαρτί τις χάραξα ...

και αυτές δάκρυσαν και το χαρτί μουτζούρωσε

και έγραψε  Αγάπη ...

                          Κρίστια Παντελή