ΘΕΛΩ...

Και συ, χαμένος οδοιπόρος

στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής πορεύεσαι

Θεατής μοναχικός παρακολουθείς,

σκέψεις και συναισθήματα ξεσπούν

κατασπαράζουν ανελέητα το μέσα σου

Καρτερικά υπομένεις ετούτο το τιτάνιο αγώνα,

μια μικρή προσευχή,μια ικεσία βουβή ... “Θέλω...”

Θέλω, ν' ανταμώσω της ζωής την ροδαυγή...

Θέλω, να λουστώ στα χρώματα της,

μακρυά απ' το μίζερο παγερό της σκοτάδι

Θέλω, να είμαι και πάλι εγώ...

Θέλω, να ξεδιψάσω την διψασμένη ψυχή μου,

να πιω αγάπης γάργαρο νερό μιας ψυχής σιμά μου,

Σιμά μου...

Να της ψυχής ψυχή μου ...

Θέλω, να ξυπνήσουν τα όνειρα μου

που αποκαμωμένα λούφαξαν στο μαύρο σκοτάδι

Θέλω, θέλω να ζήσω,

μα ο δρόμος μακρύς και η πάλη θεριέυει μέσα μου..

Μα θα νικήσω ... οδοιπόρος θριαμβευτής

Θέλω να ζήσω, γιατί ακόμη έχω ψυχή

Θέλω....

Κρίστια Παντελή

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Λοιπόν μοναξιά μου, βρεθήκαμε και πάλι

να κοιτάμε κατάματα η μια την άλλη

χαμογελάς;

Την ακούς την σιωπή;

Σε πόσα γιατί να της απαντήσω;

Την ακούς την σιωπή;

Ξέρεις καμιά φορά κλαίει κι' αυτή

κ' είναι το κλάμα της βουβό και γοερό

πονάει σαν μιλά με την ψυχή

και συ μοναξιά στέκεσαι αγέρωχη και χαμογελάς,

γιατί σε λένε μοναξιά;

αφού δεν είσαι μόνη , κανείς δεν είναι μόνος

όταν ψυχή κουβαλάς δεν μπορείς να είσαι μόνος

αφού μαζί της μιλάς, κλαις , γελάς.

Να το και πάλι χαμογελάς,

μόνο, που στάζει δάκρυ απ' το χαμόγελο σου

πονάς;

ξέρεις τι είναι ο πόνος;

όλα αυτά που θέλησες να μοιραστείς

άλλα βρήκες ψυχές αμπαρωμένες

που' χουν για φύλακα τον αρματωμένο τους εγωισμό

Μην κλαις μοναξιά μου γιατί έχεις έμενα

και εγώ να ξέρεις Σ΄ αγαπώ.

Κρίστια Παντελή

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Η ΚΟΡΗ

Αφεντρομάνα τ' ανέμου

λύγισες και συ στην θωριά της ψυχής μου

η κραυγή της θέλησες να γίνεις

στο σπαρακτικό , βουβό μοιρολόι της

Λύσσαξες και θέριεψες

στου πόνου μου την όψη

Μην λυγάς... Μ΄ ακους μην λυγάς

προσταγή το βουητό της

Δεν σκύβουν οι ψυχές προς τον πόνο

άρπαξε τον, αγκάλιασε τον, εξόρκισε τον

κανε το δάκρυ σου ροδόσταγμα

την ψυχή ν' απαλύνει, να γαληνέψει

Ουρλιάζει του ανέμου η αφεντρομάνα

σφυρίγματα και σιωπές γίναν ένα

και το κλάμα βουβό

μη λυγάς ψυχή μου ... μην λυγάς ..

είσαι συ του ανέμου η κόρη

Κρίστια Παντελή

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΑΓΑΠΩ

Παρ' την καρδιά μου

του πόνου το δάκρυ μην σ' ακουμπήσει

Γιατί έτσι έχω μάθει εγώ ν' αγαπώ

Παρ 'το χαμόγελο μου

της πίκρας τα βέλη μην σε λαβώσουν

Γιατί έτσι έχω μάθει εγώ ν' αγαπώ

Κι' όταν θα φεύγεις πίσω μην κοιτάξεις

εγώ ζητιάνος της αγάπης δεν γίνομαι

Η αγάπη φίλε σου χαρίζετε

δεν την ζητάς ούτε την ζητιανεύεις

εγώ έτσι έχω μάθει ν' αγαπώ

Παρ' την καρδιά μου

ίσως έτσι μάθεις ν' αγαπάς

γιατί η αγάπη δεν παίρνει τίποτα πίσω

παρά μόνο τον εαυτό της

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

Με πλήγωσες , κατάφερες να θεριέψουν τα τείχη

και η ψυχή μου κλειδωμένη εκεί να κρυφτεί

μην προσπαθήσεις ξανά να την αγγίξεις θα 'ναι πλέον αργά ,

κι' όταν αποφασίσεις να πεις Σ 'Αγαπώ έχω ήδη πει το Αντίο

Τι κρίμα, χάθηκε η ψυχή σου στις ψευτιάς τον χείμαρο

πνίγηκε στις υποκρισίας την λάβα

αιχμαλωτίστηκε στο σκληρό σου εγώ

Βρες την ψυχή σου ίσως γίνεις ξανά και πάλι άνθρωπος

Κι ' όταν θα φεύγεις μην κοιτάξεις πίσω

δεν θα σε περιμένει ψυχή ν 'ανταμώσεις

Επαίτης της Αγάπης δεν ήμουν και δεν θα γίνω φίλε πότε

Όταν η ψυχή μου λέει αντίο το τέλος πια έχει γραφτεί

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΕΛΠΙΔΕΣ

Ακούμπησα τις σκέψεις μου στ' αστέρια 

και το φεγγάρι, της ψυχής μου έγινε κρυφός εξομολογητής, 

με το νανούρισμα του φεγγαριού αποκοιμήθηκα

κι' άφησα την νύχτα να μ' αγκαλιάσει

και η νύχτα έπεσε απλώνοντας το πέπλο της ,

σιγομουρμουρίζοντας το πιο γλυκό παραμύθι...

Μια φορά και ένα καιρό, σε μια χώρα μακρινή... εκεί στην χώρα του ονείρου

Πήρα μια χούφτα ελπίδες τα όνειρα μου γέμισα 

και κίνησα το δικό μου παραμύθι ν΄ ανταμώσω 

ΠΩΛΕΙΤΕ ΑΓΑΠΗ

Πωλείτε αγάπη ,

Στην αγορά της υποκρισίας ,ναι εκεί στα καλάθια των φτηνών συναισθημάτων

Πωλείτε αγάπη

Πόσο χαμηλά σε έχουν ρίξει, πιόνι έγινες πια στα χέρια τους

Πωλείτε αγάπη

περίτεχνα τυλιγμένη με υποκρισία και εγωισμό

Πωλείτε αγάπη

έγιναν οι λέξεις απ'τα χείλη σου πέπλο γεμάτο αγκάθια

και την αγάπη αγκάλιασες και αυτή μάτωσε ,αιμορραγεί

έγινε η αγάπη μια λέξη ,μια πληγή

κι' όταν η ψυχή αιμορραγεί κρύψε τις πληγές σου

κλείδωσε τες στην σιωπή σου

μην τις μαρτυρήσεις ,κάνεις δεν θα καταλάβει

Κι όταν τις αγγίζεις μην ξεχνάς 
Κάποτε υπήρχε αγάπη τώρα απλά 
Πωλείτε αγάπη ...

ΜΑΝΑ ΙΕΡΙΑ

Πρώτο χάδι πριν ακόμα το φως αντικρίσεις

Κι η ψυχή σκιρτά , φτερουγίζει

Χάδι μάνας αγγέλων πλασμένο

Μάνα,πρώτη λέξη τα χείλια ψιθυρίζουν

Μάνα,στου πόνου την κραυγή εσύ απαντοχή

Μάνα,στους εφιάλτες μου φιλί γαλήνιο

Μάνα μου αγκαλιά αέναη!

Μάνα μου ιέρεια !

Μάνα μου εσύ!

ΨΥΧΗΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ

Με ρώτησες ζωή τι είναι;

Δες, πως τρυγάει την δροσοσταλίδα η καρδερίνα

Δες, το κύμα πως χαϊδεύει τα βότσαλα

Άκου των δέντρων το θρόισμα σαν το αγέρι καλωσορίζουν

Νιώσε της βροχής της στάλες σαν ξεδιψούν το πυρωμένο μάγουλο σου

Με ρώτησες ζωή τι είναι;

Μιας στιγμής φτερούγισμα είναι, φτερουγίσματα οι χαρές και οι λύπες

στιγμές μικρές, ψυχής φτερουγίσματα...

ολόκληρη ζωή μια στιγμή,

κι απ' τη ζωή όλα τα κουράγια μάζεψα ελπίδας κομπολόι έφτιαξα ...

κάθε χάντρα και μια ελπίδα,

κάθε στιγμή ολόκληρη ζωή.

Κρίστια Παντελή

ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟ

Πατέρα μου, με την αγάπη σου

την ψυχή μου έντυσες 

κάστρο απόρθητο η αγκαλιά σου έγινε 

τις ελπίδες μου κανείς μην κουρσέψει 

Πατέρα μου, στου πόνου μου 

τους εφιάλτες άλκιμος εσύ πολεμιστής

το δάκρυ απ’ τα μάτια μου

στους πέντε ανέμους ξορκίζεις 

Πατέρα μου, αγάπη άδολη!

Πατέρα μου, αγάπη αστείρευτη!

Πατέρα μου, Σ΄ευχαριστώ!

ΑΕΝΑΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Μάτια θολά τ' αγκαλιάζει το δάκρυ

νοθευμένο η θλίψη ποτό στην ψυχή κερνά,

κι σκέψεις σαν πυρωμένα καρφιά το μυαλό τριβελίζουν

όνειρα, προσμονές, ένα ξέφωτο ψάχνουν να βρουν,

και γω, την μοίρα του μέλλοντος αναζητώ,

Συ μοίρα Λάχεσις , ελπίδες να υφάνεις στο νήμα της ζωής

Αέναος φρουρός η ελπίδα να ξαγρυπνά

να μένει εκεί καρτερώντας ν΄ ανθοβολήσει η Άνοιξη στην ψυχή

να πλημμυρίσει ευωδίας αρώματα

να προβάλει και πάλι δειλά το χαμόγελο στα χείλη

να ψιθυρίσει ξανά

ΖΩ!

ΨΥΧΗ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Τι κρίμα, στην παλάμη τα κρατούσες ξεχασμένα

Δεν τόλμησες στην καρδιά σου να τα κρύψεις, δείλιασες...

Χάθηκαν τα κλειδιά και η ψυχή κλειδωμένη έμεινε

Και η ματιά λαβωμένη δεν μπορεί τα όνειρα να ταράξει

Το βλέμμα σπαραγμό ικεσίας μουρμουρίζει

Και ο πόνος υφάντρες στην ψυχή στέλνει

Έρχεται σαν σίφουνας απρόσκλητος ,αδίστακτος

Κι έχει την απαίτηση την ψυχή να διαφεντέψει

Να τρυγήσει το μέλι μιας ζωής ξέγνοιαστης

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Καρτερεί , με αμυδρό στα χείλη το χαμόγελο

Να ανθοβολήσει η άνοιξη στην κάρδια

Να μυρίσει τα ανθισμένα γιασεμιά

Χάθηκαν τα κλειδιά, μα η ελπίδα φρουρός των ονείρων καρτερεί

                                                        Κρίστια Παντελή

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Έμεινα εκεί, μέσα στην νύχτα να μ' αγκαλιάζει η βροχή

να γίνονται τα δάκρυα  ένα μ' αυτήν

τα χείλη ασάλευτα, μα μουρμουρίζουν της ψυχής μοιρολόι

Έμεινα εκεί, παραδομένη να ψάχνω κουρσεμένες ελπίδες

κι αστραπή, άλκιμος πολεμιστής να σκίζει την νυχτιά

Έμεινα εκεί, στην αγκαλιά της βροχής

θηρίο αδάμαστο να βρυχάται η βροντή

της ψυχής μου την κραυγή να θέλει να πνίξει ,

Σαν επαίτης γονατώ, με ψυχή ματωμένη 

απ΄του πόνου τ' ανεξίτηλα στίγματα

Μια ικεσία βουβή να την παρασέρνει της βροχής το παραμιλητό

Έμεινα εκεί ...

                                                    Κρίστια Παντελή

ΠΛΑΝΕΥΤΡΑ ΣΙΩΠΗ

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα

κι' σκέψη στη γωνιά του φεγγαριού

καταφύγιο ψάχνει να ξαποστάσει

Τι νάνε άραγε η μοναξιά;

Νάνε ένας κόσμος  πλασμένος για ένα;

Για μένα;

Για σένα;

Η ματιά αγναντεύει τ' αστέρια

Χάσαμε τα κλειδιά και οι ψυχές

κλειδωμένες απ ΄ αγάπη έμειναν

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα

κι' ουρανός , συννέφιασε.... δάκρυσε

Κρύφτηκε το φεγγάρι ....

και αυτός της μοναξιάς του το σκοπό σιγομουρμουρίζει

και έγιναν ένα με τις στάλες τις βροχής το δάκρυ

πιοτό πικρόμελο τα χείλη κερνούν

Πλάνεψε η σιωπή την νύχτα..

Πλανεμένοι και μεις αναζητάμε

αυτό το χέρι που θα κλέψει μια αχτίδα απ' τον ήλιο...

Για μένα......

Για σένα......

Για μας........

                                                         

                      Κρίστια Παντελή  

ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Χάδι μαγικό το κύμα σε παρασέρνει,

ερωτική μελωδία σιγομουρμουρίζει ο παφλασμός

απαλά σαν τον αγγίζει

Τ' αστέρια κοιτάζαμε πως χαμογελούσαν στην νυχτιά

Μου κράτησες το χέρι, γλυκό , τρυφερό το χάδι 

το όνειρο πήρε μορφή,

πλημμύρισε το στρατί της ζωή μας με φως

Μυρωμένη η αγάπη μας αγκαλιάζει

Με κοίταξες και στων ματιών σου το βλέμμα

την ψυχή μου αντίκρισα

Εαρινά λουλούδια τ' άστρα στολίζουν την νυχτιά

Η αγάπη προσμονή και ελπίδα χαράζει

το όνομα σου στην δικιά μου ψυχή 

Κρίστια Παντελή